Soms haal je als fotograaf zelf ook de krant..

© Copyright 2015 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad. 
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, 
wordt uitdrukkelijk voorbehouden. Woensdag, 15 april 2015

JACK WOLTERS Altijd dicht op de huid van zoon Randy

De enige fotograaf  die wordt toegezongen

Wat puur begon als hobby om de verrichtingen van zoon Randy vast te leggen, groeide voor Jack Wolters uit tot een ‘tweede’ baan: freelance voetbalfotograaf.  door Peter Leijsten

Twee keer Wolters voor de prijs van een, een aantal weken geleden in deze krant. RandyWolters als voetballer van VVV, dat op bezoek bij Fortuna op de valreep een punt veilig stelde (1-1). En bij het wedstrijdverslag een foto van Jack Wolters. Inderdaad, vader van. Op dat beeld: een ontredderde VVV-spits Melvin Platje die zich voor de zoveelste keer gedwarsboomd zag door Ferhat Kaya en van gekkigheid de Fortuna-doelman knuffelt. „Kranten hebben doorgaans hun eigen vaste fotografen. Maar soms heb jij dan toch nét de foto die men wil hebben. Echt kicken is dat”, aldus de 52-jarige vader van VVV-aanvaller RandyWolters, zo trots als een aap met zeven staarten. Dat Wolters’ werk gepubliceerd werd, is overigens geen uitzondering meer. De 52-jarige Leidenaar, in het ‘echte’ leven als overheidsfunctionaris verantwoordelijk voor de veiligheid rondom NS-stations en het spoor, gaat sinds kort op pad voor fotopersbureau Orange Pictures. En dan te bedenken dat het allemaal begon als hobby. Niet meer, niet minder. Op zaterdagmiddag langs de lijn met een huis-tuin-enkeukencamera. Wolters: „In 2002 mocht Randy gaan spelen voor de D1 van ADO Den Haag. En aangezien je in het profvoetbal nooit weet hoe lang dat duurt, maakte ik toen van iedere wedstrijd één of twee actiefoto’s van Randy. Om later te kunnen laten zien dat hij tegen Ajax en PSV had gevoetbald.” Om er lachend aan toe te voegen: „Maar goed ook, want een jaar later keerde Randy al weer terug naar de amateurs.” Via een omweg bereikte Wolters’ zoon alsnog het betaalde voetbal. En waar Randy vervolgens speelde, daar was Jack met zijn camera: FC Utrecht, FC Emmen, FC Den Bosch en nu dus VVV. „In de eredivisie bij FC Utrecht was de accreditatie een lastig verhaal. Stond ik met mijn camera dus geregeld op de tribune of tegen het hek aan gedrukt. In de eerste divisie is het wat makkelijker. Bij VVV hield de clubfotograaf er mee op. Toen vroegen ze mij. Ik maakte foto’s voor de clubsite en de club regelde als tegenprestatie voor mij de accreditaties bij uitwedstrijden: broekzak-vestzak.” Los van vaders die zelf in de voetballerij werken, mag Jack zich waarschijnlijk de enige vader noemen die zijn zoon op de huid zit, soms zelfs direct contact heeft tijdens de wedstrijd. „Hij kijkt me altijd even aan als ik het veld oploop, dan geeft-ie een knipoogje en dan weet ik dat het goed zit”, aldus zoon Randy. „En soms hebben we tijdens de wedstrijd wel eens contact. Heel even, bijvoorbeeld als ik een corner moet nemen. Ik ben wel eens benieuwd of hij het niet mist dat hij niet zoals alle andere ouders rustig vanaf de tribune kan genieten van zijn zoon. Maar ik heb ’m er eigenlijk nooit naar gevraagd. Mijn vader geniet op zijn manier. Bij FC Den Bosch werd-ie zelfs toegezongen door de M-Side (harde kern, red.), was-ie net zo populair als de spelers. Ik ben trots op ’m dat hij het zo ver heeft geschopt, dat hij met zijn fotograferen een extraatje verdient.” Een gewetensvraag ter afsluiting dan maar.Wat als vader Jack buiten het gezichtsveld van scheidsrechter en camera’s een schandalige actie van zijn zoon ziet en vastlegt. Stuurt Wolters senior die foto naar zijn opdrachtgever? Voor het eerst stokt de Leidse spraakwaterval heel even. Dan: „Pfff, een foto die Randy in een kwaad daglicht kan stellen... Kan ik echt niet zeggen, want dat is een hypothetische vraag, dat is nog nooit gebeurd.” Dan: „Goed geantwoord? En dat zonder mediatraining!”

Jack Wolters en zoon Randy, samen na de bekerwinst van VVV tegen MVV in oktober 2014.          foto Ermindo Armino